Tüm Yazılar

Bazen çok karışmış hissediyorum. Bunalmış, izole, yaratandan kopmuş… Dilimin ucunda hissedercesine beynime konumlanmış bir uyuşukluk hâkim zihnime. Ekşi. Oysa çocukluğumun en güzel anıları hep böyleydi. Dışındaki keskin koku gibi çalışmaya zihnim alışkındı. Cümlelerim durmaz akardı; acılığı bazen ürpertse bile. İçimdeki ekşi dokunun insanı şaşırtan bir yanı olurdu, yüzlerinde güneş gibi parlayan mutluluğun rengini okurdum. Ancak herkes gibi ben de büyümeye alıştım, değiştim.

Yemek yemeyen bir çocuğun yemek yaptığı bir mesleğe sahip olması ilginç bir ironiydi ama buna rağmen geriye dönüp baktığında gönlünün bu...